Witajcie! Opuścimy dziś na chwilę naszą planetę, by pokazać wam jedno kosmiczne zdjątko, przyjrzymy się tragicznemu znalezisku nieopodal Babiego Jaru oraz zademonstrujemy wam sympatycznego Żabusia...
Podczas wieloletniego pobytu w Egipcie Lucas zdobył wiedzę specjalistyczną w zakresie analizy i konserwacji obiektów odzyskanych z wykopalisk w starożytnym Egipcie. Kiedy w listopadzie 1922 roku archeolog Howard Carter odkrył grobowiec Tutenchamona z jego w większości nienaruszoną zawartością, władze egipskie zgodziły się wypożyczyć Lucasa do prac wykopaliskowych.
Pracę rozpoczął w grudniu 1922 roku jako członek małego zespołu doświadczonych archeologów i ekspertów, na którego czele stał Howard Carter.
Lucas odegrał kluczową rolę w tym zespole, będąc odpowiedzialnym za konserwację, restaurację i przygotowanie do wysyłki tysięcy znalezionych obiektów. Aby umożliwić mu podjęcie się tej pracy, w pobliskim pustym grobowcu Setiego II (KV15) utworzono prowizoryczne laboratorium, w którym Lucas, wspomagany przez Arthura Mace’a, oceniał, czyścił i – w razie potrzeby – naprawiał każdy przedmiot, aby zapewnić bezpieczny transport do Muzeum w Kairze.
Katastrofa, do której doszło w pobliżu Babiego Jaru, miała miejsce 13 marca 1961 roku.
W 1950 roku w Babim Jarze utworzono zbiornik odpadów produkcyjnych z pobliskiej cegielni. Była to próba zatarcia śladów po zbrodniach popełnionych w tym miejscu przez NKWD, a później przez hitlerowców. W ciągu 10 lat wyrzucono tam ponad 4 miliony metrów sześciennych osadów zabezpieczonych wałem ziemnym, który, jak nietrudno się domyśleć, nie spełniał żadnych norm bezpieczeństwa.
W 1961 roku doszło do uszkodzenia wału. Dwa dni przed katastrofą władze zostały poinformowane o złym stanie technicznym zabezpieczenia, jednakże nie przeprowadzono działań ochronnych ani ewakuacji okolic Kureniwki, dzielnicy Kijowa.
13 marca 1961 roku o godzinie 9:20 na Kureniwkę runęła lawina błota o wysokości 14 metrów i szerokości 60 metrów. Lawina ziemi i odpadów sunęła z prędkością 5 metrów na sekundę w kierunku miejscowości. Okoliczne domy oraz tramwaj wypełniony ludźmi zostały zasypane. Ofiar oraz zniszczeń byłyby o wiele więcej, gdyby nie pobliski stadion, który zatrzymał część lawiny. Domy w dzielnicy Kureniwki zostały zasypane do wysokości pierwszego piętra.
Władze radzieckie za wszelką cenę chciały ukryć rozmiar katastrofy przed opinią publiczną. Poinformowano oficjalnie, że zginęło 145 osób, podczas gdy w rzeczywistości mogło zginąć nawet od 1500 do 2000 osób. Zmarłych chowano na różnych cmentarzach (nie tylko w Kijowie), podając na grobach i w dokumentacji różne daty śmierci. Informacje o katastrofie zostały utajnione przed opinią publiczną na ponad 40 lat.
Firma Packard działała w latach 1899-1958 i słynęła z produkcji luksusowych samochodów. Największe sukcesy, dochody i popularność marka osiągała w latach 20. i 30. XX wieku. Jako jedna z niewielu przetrwała Wielki Kryzys, głównie dzięki polityce przedsiębiorstwa polegającej na produkcji jednej linii samochodów o współzamiennych częściach i stosunkowo rzadkiej wymianie modeli.
W połowie lat 30. sytuacja ekonomiczna zmusiła jednak Packarda do skierowania oferty do nieco mniej zamożnych klientów. Pierwszy model zaoferowany w klasie średniej nosił oznaczenie 120. Auto wyposażone było w niezależne zawieszenie przednie i hydrauliczne hamulce. Dzięki niemu sprzedaż producenta zwiększyła się sześciokrotnie w ciągu zaledwie dwóch lat.
Podczas II wojny światowej przedsiębiorstwo przestawiło się w całości na produkcję na potrzeby wojenne. Packard wytwarzał silniki lotnicze (licencyjny Rolls-Royce Merlin) i okrętowe. Część form do produkcji nadwozi sprzedano na mocy porozumienia międzyrządowego do ZSRR.
Produkcja tańszych aut na masową skalę sprawdziła się w czasie kryzysu lat 30., lecz nadszarpnęła renomę Packarda jako marki luksusowych aut, gdy po II wojnie światowej bogacące się społeczeństwo poszukiwało nowych samochodów. Na rynku prym wiodły takie marki jak Chrysler i Cadillac.
W 1954 roku kiepsko radząca sobie na rynku firma została kupiona przez markę Studebaker i powstało Studebaker-Packard Corporation. W 1962 roku zmieniono ją na Studebaker i firma Packard przestała istnieć.
Swego czasu głośno było o konflikcie Kurta Cobaina z Axlem Rose z Guns N' Roses oraz z wokalistą zespołu Pearl Jam Eddiem Vedderem.
O ile konflikt Nirvany z GnR nigdy nie został zażegnany, o tyle wokalista Nirvany na rok przed śmiercią zmienił zdanie o swoich ziomkach z Seattle. W wywiadzie z 1993 roku Cobain przyznał, że owszem, czuł niechęć do zespołu [Pearl Jam], nie znał jednak wtedy Eddiego i po czasie
zrozumiał, że problem nie leży ani w nim, ani w pozostałych członkach
zespołu, a w wytwórni, która podpięła Pearl Jam pod modę na grunge.
Muzyk przyznał się do błędu i od tego czasu wypowiadał się o grupie w superlatywach.
Vedder z kolei nigdy nie powiedział złego słowa ani o Nirvanie, ani o Kurcie Cobainie i w taki sposób pożegnał swojego kolegę na żywo w telewizji.
Szybowiec został zbudowany w warsztatach szkolnych Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa (CWOL) w pierwszym półroczu 1932 roku. Pierwszy oblot został wykonany 23 lipca 1932 roku. Maszyna okazała się trudna w pilotowaniu oraz posiadała sporo mankamentów, m.in. wrażliwość na zmianę środka ciężkości, która skutkowała powstawaniem tzw. efektu przeciągnięcia.
Szybowiec był testowany do jesieni 1932 roku, kiedy to uległ uszkodzeniu. Naprawy nie przeprowadzono.
W poprzednim odcinku
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą